😀 😀 😀 😀 😀
Jak ja się usmiałam. :rotfl: Jeszcze nie mogę.
Najlepsze było ze zmywaczem do paznokci 😀

Tak już mam, nic nie poradzę. Wszystkie rozmowy o myślach samobójczych, dołkach, cięciu się po prostu budzą mój uśmiech.

Znajdź kogoś kto bardzo cię potrzebuje 😉 Wtedy nie myślisz o sobie.

Jestem przybity... wybaczcie, że nie powiem dlaczego, ale po prostu nie moge... i mam myśli samobójcze. 🙁

Ja mam też je czasem , ale staram się myśleć że życie ma sens szukam powodów dlaczego i żyję dalej.

z depresją nie da się zakasać rękawów, bo ona obezwładnia i nie ma siły na zakasywanie, nie ma garści, w którą można by się wziąć... potrzebna jest pomoc z zewnątrz.

ja, gdyby cos (bo narazie nie mam mysli samobojczych, chce zyc;) balabym sie szukac pomocy u specjalisty. Moja kolezanka wziela skietrowanie do neurologa z powodu czestych migren, a skoncylo sie na tym, ze stwierdzono u niej depresje i dostala silne leki, po ktorych usypiala na wykladach. A dlaczego? Niewiadomo... nie miala powodow, aby sie dolowac, jest zawsze wesola i szczesliwa, tak pozytywnej osoby nie znam. Mnie tez czesto dopada niewielki, ale uciazliwy bol glowy, ale nie mam zamiaru isc z tym do lekarza i podzielic losu kumpeli.

Włochata depresja nie musi mieć konkretnego powodu i to nie jest dól tylko gdzieś głęboko schowane uczucia i emocje które z czasem wyłażą. a leki twojej znajomej były źle dobrane i tyle.musiałaby je zmienić na inne bo z depresją nie ma żartów.

Łe, a już myślałam, że w końcu ktoś odniesie się do mojego posta 😀

Głęboko schowane uczucia?!
Ja przez 5 tyg. walczyłam z moją doktorką o 'depresję', na którą dostałam coś, od czego trzęsły mi się ręce.

Jestem przybity... wybaczcie, że nie powiem dlaczego, ale po prostu nie moge... i mam myśli samobójcze. 🙁

Gratulacje! Wspieram Cię w Twoich myślach, w Twoim stanie. . . niech tak pozostanie! };)

Ktosiu, łatwo ci mówić bo już kogoś znalazłaś (ew. jesteś na dragach).

Może dlatego, że przez 6 tyg., bo tyle miałam 'urlopu' zdążyłam się naoglądać tych samobójców i większośc to byly rozpieszczone dzieciaki, które chciały coś zademonstrować rodzicom.

Kogo tam znalazłam?
Koleżankę, która podjęła wyczerpującą i nieprzyjemną walkę z anoreksją - to się nazywa chęć życia.
[u] Poza tym 2 naprawdę potrzebujące dziewczyny:[/u]
lekko upośledzoną Sylwię - licealistkę, która była regularnie wykorystywana przez ojca i tak styraną przez rówiesników Irenkę, że nie odzywała się do nikogo prócz matki [dziewczyna potrafiła cały dzień leżeć bez ruchu].

Prawdziwą radość sprawiło mi kiedy Irenka zaczęła ze mną rozmawiać rysunkami.

Owszem, można się zabić z własnej woli - czynność widzisz z boku.
Powód był tak błahy, że nie toleruję ludzi, którzy mówią o śmierci, przynajmniej z tego konkretnego powodu. Być może jestem zbyt dumna.