widzę że pełno tu huśtawkowiczów.

właśnie zaliczam poprawę nastroju- ale nie tyle wewnątrzną co umiejętność życia z innymi. potrafię znowu rozmawiać.

we mnie samej dobija mnie jeszcze nieustanna potrzeba eksperymentów z samą sobą. i też nie są to wielkoskalowe i wartosciowe eksperymenty ktore mozna by opisać w dobrej książce.
np zaczynam nagle używać słów które wcześniej nie przeszlyby mi przez usta. będąc telewizyjnym abstynentem pół nocy spedzam przed telewizorem- przy najglupszych programach. jestem ciekawa swojej reakcji. zmieniam sposob wysławiania się i ekspresję- na przmeian zimno i rezerwa, niewinnosc i lagodnosc, z bezposrednioscią po ironicznosc- rowniez z rezerwą. czuję częstop otrzebę bycia niedojrzałą próżną i pustą co chyba na dobre rozlegulowalo moje poczucie kwestii istotnych- gdzie nalezy wykazać mądrość - i małostek gdzie można sobie pozwolić na bycie plytkim i niemadrym.
i jestem okropnie krytyczna- nie moge sie uwolnic od poczucia z krytycyzm zapewni mi etykietkę osoby inteligentnej. a wiem jakie to zaslepiajace i toksyczne. to jak sztuczna pożądana torebka z wężowej skóry wypchana nieciekawymi proznymi drobiazgami- a nie zywa czujaca istota jaką jest wąż.

czesto mam przeczucie że spotka mnie za to kara- za to przesadne ocenianie ludzi.

jest tego bardzo duzo i jest to nieznosne bo mnie zaslepia. a probuje sie dostosowac zeby umiec komus wyjasnic pewne zjawiska na ktoren ie zwracalabym uwagi... tak mi zal.

widzę też malostkowosc i proznosc tych moich zmartwień.
w pewnym momencie zawalila się cala konstrukcja i rozplynely wszystkie intuicyjne obrazy czy mapy przy pomocy ktorych wiedzialam ile jeszcze muszę przemyśleć (zawsze było mnsotwo pustych miejsc).
podoba mi sie ze widać ile tu wrazliwych i dojrzalych osob. takich ktore juz wiele mają ugruntowane.

Mi jest często bardzo ciężko ze sobą wytrzymać. Jestem z gatunku tych osób, które same wymyślają sobie problemy, szukam dziury w calym, niepotrzebnie się schizuję zdarzeniami, które już mam za sobą. Mam dosyć destrukcyjny charakter, wygrzebujący smutne zdarzenia z przeszłości i trawiący się nimi jak najgorszą trucizną. Miewam nazbyt często koszmary-od szczurów atakujących mnie na śnie po wizje mojego skrzywionego, samotnego życia w przyszłości.

Marnuję swoje talenty i to całkiem świadomie. Ostatnio napadło mnie skrajne rozleniwienie, tak że nawet proste dla mnie czynności jak np. pisanie pracy na temat który mnie interesuje-sprawia mi męki i katorgi.

Wiecie co? Lubię zdołowanych 😉 Ciągnie swój do swego 🙂

ogólnie to jestem pogodna i optymistyczna... do czasu, prawie dwa lata temu miałam duzo przykrości wywołanych ludzką głupotą. Na rok popadałam w stan odrętwienia, nie byłam w stanie uśmiechnąć sie bez cienia goryczy i żalu. Targała mną wściekłość, ze podświadomie doprowadziłam do takiego stanu. Pewnego dnia mnie olśniło... przez trzy dni (a były to wakacje) siedziałam kamieniem w pokoju i... układałam tomik wierszy! Uważam się za poetkę, toteż cały żal przelałam w wiersze, dzięki czemu stworzyłam, jak dotąd, największe dzieło mojego życia, nie docenione oczywiście:/ Jednakże cieszę się, ze udało mi sie wyjść z tego pesymizmu. Po kilku miesiącach od mojej czarnej dziury- jak zwykłam nazywac ten okres, wpadała mi w ręce ksiązka o leczeniu domowymi metodami i tam był test na skalę depresji. na 20 ptk możliwych miałam... 20! aż dziw, ze jeszcze żyję, bo jakby dłużej to potrwało, to nie wiem, czy bym dzis z wami pisała na forum.

Pozdrawiam i pamiętajcie: nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło:)

Ja mam chyba jakas fobie spoleczna...poprostu nie lubie przebywac z duza iloscia osob(ktorych prawie nie znam) ...jak mam isc do szkoly to mam takiego dola ze szok...czasami nawet mam ochote cos powiedziec do znajomych z klasy...ale jakos tak nie potrafie sie przed nimi otworzyc(nawet jesli chodzi o jakas blacha sprawe)
najbardziej lubie przebywac z psiakami ze schroniska i kilkoma moimi kumpelami i naprawde nie moge sie przelamac zeby poznawac nowe osoby...ale proboje cos z tym zrobic

A.... to jest normalne u osób wrażliwych. Szczególnie w te szare przedwiosenne dni (mało słońca).
Mnie też czasem trudno wyjść do sklepu z przytulnego, ciepłego, bezpiecznego domku.
I wtedy powtarzam sobie taką afirmację:
[b] " Jestem bezpieczny i odważny. Nikt nie zrobi mi krzywdy. Uśmiecham się do ludzi bo ich lubię. Nic mi złego nie zrobią."[/b]
I wtedy wstępuje we mnie spokój i z radością idę do sklepu. 🙂

Przed taką afirmację - chylę czoła Stanisławie 🙂

To są naprawdę skuteczne autosugestie. Jeśli są stosowane regularnie , naprawdę pomagają. Mam w komputerze jeszcze sporo afirmacji i stosuję je w zależności od potrzeb.
Pozdrawiam. 🙄

Afirmacje to naprawde świetna sprawa choc na pierwszy rzut oka nie wydaje sie to naprawde potrafi zdzialac cuda i to nie malo jest takich przypadkow ja staram sie czesto...swietna sprawa mi wychodzi na dobre kiedys w sumie ciagle..teraz jest juz dobrze jak potrzebuje to mowie i powtarzam...

Naprawde warto spróbować tych afirmacji, co prawda na początku wydaje sie to męczące - ale mi pomogło zmnienic tok myślenia, dzieki czemu wyleczyłem sie z depresji (i czarnego humoru :))

Generalnie żadna afirmacja nie powinna zawierać słowa "nie",czyli nie można mówić "nie boję się" tylko np." jestem odważna, pewna siebie". Nasz umysł bowiem nie rozumie nie i słyszy "boję się".

[edytowane 8/3/2008 przez Lily]

To chyba spróbuję tych afirmacji skoro je tak zachwalacie...chociaż mówiąc szczerze to mi się zawsze wydawało głupie takie wmawianie sobie czegoś...ale trudno do odważnych świat należy i trzeba próbować nowych rzeczy 🙂

ja się dzisiaj boję jutrzejszego egzaminu, im więcej się uczę, tym mniej umiem 🙁 a właściwie to już dzisiaj, powinnam dawno spac, bo za 3 godziny pobudka, aaaaaaaaaaa!!!

Fasola, łączę się z Tobą w bólu :hallucine: