nie boję się śmierci. Boję się procesu starzenia i spustoszenia jaki uczyni w moim ciele. boję się niesamodzielności spowodowanej podeszłym wiekiem. Boję się, że być może ktoś będzie musiał mnie myć i podstawiać mi basen, oraz tego, że być może kogoś bliskiego kto mógłby to zrobić może poprostu nie być.

Najbardziej boję sie, że umrę przed osobą, którą kocham i która będzie cierpiała po mojej śmierci.

"wiec widze ze pojwil nam sie motyw "przeznaczenia" "
Ja nie wierzę w przeznaczenie. Wierzę w karmę. Wierzę, że to my kierujemy swoim przeznaczeniem w jakiś sposób.
"a co jeśli umrzemy i okaze się, że nas przywita na tamtym świecie BÓG "
A co jeśli się okaże że Bóg tak naprawdę był cały czas w nas, tylko nie potrafiliśmy go dostrzec?
A śmierć? Może trochę boję się fizycznego procesu śmierci. Boję się cierpienia przed śmiercią. Ale bardziej boję się starości, zniedołężnienia i bycia całkowicie zależnym od innych, bycia balastem dla najbliższych. Wolałabym umrzeć gdzieś koło 60-tki. Swoją drogą, w śmierci boję się też tego, że gdy nadejdzie, nie będę gotowa, okaże się, że tyle jeszcze miałam do zrobienia, a nie zrobiłam tego...

[edytowane 22/8/2006 od Owo]

Nie boję się śmierci, przecież i tak się odrodzę na nowo. Czego tu się bać?