Cholera mam problem. Zdarza mi się prowokować wymioty, kiedy jestem w stresie i przestaję nad tym panować. Jako nastolatka się odchudzałam i chorowałam na bulimię, ale wyszłam z tego. Przez kilka lat był spokój, nie miałam ataków, ale od jakiegoś czasu znowu. Oczywiście później jestem zła na siebie i ogólnie chce mi się już płakać czasami. Chcę przestać i zastanawiam się co zrobić. Zapewne ktoś poleci mi psychologa, ale to już ostateczność. Mieszkam i pracuję w dużym mieście, skończyłam studia, pracuję w dużej firmie, uważam się za osobę inteligentną i atrakcyjną. Sęk w tym, że zawsze byłam perfekcjonistką i chyba to jest jedna z przyczyn. Nie ukrywam, że za bardzo przejmuję się swoją wagą, mimo tego, że zdaję sobie sprawę z tego, że to problem w zasadzie przyziemny, a w porównaniu z problemami istniejącymi na tym świecie to nic... Miał ktoś z Was podobny problem, czy tylko mi tak odbiło? Chyba rzeczywiście potrzebuję już jakiejś pomocy...

bulimikiem jest się przez całe życie z tego co mi wiadomo tak samo jak narkomanem, chyba w takiej sytuacji może pomóc tylko specjalista..

Wydaje mi sie, ze nie masz wyjscia, musi ci pomoc specjalista psycholog moze nawet psychoterapeuta. Nie wiem czy nie powinnas tez skorzystac z pomocy lekarza ale nie przypadkowego bo jakies leki sedatywne na krotki okres tez przydały by sie, (moze i nawet nowoczesne leki przeciwdepresyjne - ale nie wiem tego przy tych informacjach na pewno. WAZNE BY NIE UTRWALIC TERAZ PEWNYCH ODRUCHÓW.l

[edytowane 17/1/2009 przez adamrozew]

Sęk w tym, że zawsze byłam perfekcjonistką i chyba to jest jedna z przyczyn. Nie ukrywam, że za bardzo przejmuję się swoją wagą, mimo tego, że zdaję sobie sprawę z tego, że to problem w zasadzie przyziemny, a w porównaniu z problemami istniejącymi na tym świecie to nic...

No właśnie. Problemy wywołuje stress związany przejmowaniem się czy praca została wykonana perfekcyjnie. Aby go wyeliminować należy nauczyć się przyslowiowego pewnych rzeczy związanych z własnymi obowiązkami w pracy co jest według mnie bardzo trudne. Może wyjściem była by zmiana zakresu obowiązków w pracy na mniej odpowiedzialne i podchodzeniu do nich z dystansem a nawet pobłażaniem dzięki czemu nie bedziesz się tak przejmować rezultatami wykonanej pracy. A waga ciała to to zupełnie osobny temat poruszanych przez wiele kobiet. które chcą sie podobać otoczeniu. A przecież najważniejse to zaakceptować siebie taką, jaką się jest. A jeśli Twoje dodatkowe kilogramy pokocha Twój mężczyzna to jest całkowity sukces.

Dziękuję Wam bardzo za odpowiedzi. Chyba potrzebowałam jakiegoś kontaktu z innymi, a że o moim problemie nie wie nikt z moich bliskich, to nie mam nawet z kim pogadać, kiedy mam kryzysowy moment. Nie mam nadwagi, wręcz przeciwnie jestem osobą szczupłą, jestem z mężczyzną, który mnie bardzo kocha i ja jego również, więc teoretycznie nie powinnam tak się "zachowywać". Muszę sobie jakoś z tym poradzić, nie mam wyjścia. Obiecałam sobie, że jeśli w ciągu kilku miesięcy nie poradzę sobie z tym sama, to z pewnością zgłoszę się o pomoc do specjalisty. Jak to jest, że ludzie "świadomi" wpadają czasem w różnego rodzaju niezdrowe zachowania... W każdym razie dziękuję jeszcze raz...

wiesz co, idź do specjalisty jak najszybciej, nie ma co odwlekać, naprawdę, po prostu to jest silniejsze pd Ciebie, a lekarz to lekarz, psycholog taki sam jak laryngolog;)

Nie ma co się porównywać z innymi - Twój problem jest w centrum Twojego świata, nawet gdyby to był banalny ból głowy. Trzymaj się, postaraj się zastanowić nad przyczyna tego problemu i jeśli sama nie dajesz sobie rady - szukaj pomocy.

Ja także radzę Ci udać się do specjalisty. Wiem co mówię, bo sama mialam spore problemy i do nikogo się z nimi nie udałam!
Należę do grupy osób, które są wobec siebie bardzo wymagające, także w kwestii wyglądu. Nie wyjdę na ulicę nieumalowana i nieuczesana, ba, nawet nie otworzę nikomu w takim stanie drzwi! Ten cholerny perfrkcjonizm zaprowadził mnie do anoreksji,a potem do półtorarocznej ciężkiej depresji. Poradziłam sobie jakoś, ale mam 1,5 roku wyjęte z życia, spędzone głównie w łóżku. Dlatego gorąco namawiam: szukaj pomocy! Z obcą osobą na pewno lepiej się rozmawia niż z kimś bliskim,z resztą taki specjalista jest właśnie po to by Ci pomóc! Dlaczego masz z tego nie skorzystać? 3mam kciuki!

Nie wstydź sie, każdy ma jakiś problem. Idź do specjalisty, nie bój się tego, że potrzebujesz pomocy. Lepiej z kims o tym porozmawiać, niż w sobie skrywać. Twoj partner powinien wiedzieć o Twoim problemie, nikt nie jest idealny, a Ty w trudnych momentach będziesz mogła znaleźć w nim wsparcie. Życze powodzenia i odwagi.

Cholera mam problem. Zdarza mi się prowokować wymioty, kiedy jestem w stresie i przestaję nad tym panować. Jako nastolatka się odchudzałam i chorowałam na bulimię, ale wyszłam z tego. Przez kilka lat był spokój, nie miałam ataków, ale od jakiegoś czasu znowu. Oczywiście później jestem zła na siebie i ogólnie chce mi się już płakać czasami. Chcę przestać i zastanawiam się co zrobić. Zapewne ktoś poleci mi psychologa, ale to już ostateczność. Mieszkam i pracuję w dużym mieście, skończyłam studia, pracuję w dużej firmie, uważam się za osobę inteligentną i atrakcyjną. Sęk w tym, że zawsze byłam perfekcjonistką i chyba to jest jedna z przyczyn. Nie ukrywam, że za bardzo przejmuję się swoją wagą, mimo tego, że zdaję sobie sprawę z tego, że to problem w zasadzie przyziemny, a w porównaniu z problemami istniejącymi na tym świecie to nic... Miał ktoś z Was podobny problem, czy tylko mi tak odbiło? Chyba rzeczywiście potrzebuję już jakiejś pomocy...

Zaden problem nie jest przyziemny ,każdy jest dla nas ważny,bo potrafi nam zniszczyć życie ,jeżeli w porę coś z tym nie zrobimy.I nie musisz się wstydzić ,każdy ma jakieś zmartwienia,które dla kogoś mogą nie stanowić problemu a dla Ciebie będą zagrożeniem i poważnie skomplikują Ci życie.Ja bym Ci radzila abyś najpierw pogadała z kimś do kogo masz zaufanie-ze swoim chłopakiem,może koleżanką lub z kimś z rodziny sama najlepiej będziesz wiedziała komu zaufać.Taka rozmowa naprawdę pomaga i może razem coś wymyślicie.A jeżeli nic nie pomoże,to wtedy zostaje kompetentny specjalista.Napewno będzie dobrze,życzę Ci tego.