w sobotę mam isć do pracy,a w sobotę zaczynam też nowe studia- mam zajęcia i kazano mi wziąść bezpłatny urlop: wściekłam się, bo dla mnie każdy grosz się liczy - zwłaszcza gdy płacę za studia 🙁 mama mówi żebym jutro jeszcze raz spróbowała porozmawiać, ale ja nie lubię się tak prosić, poniżać

Mam problemy, z ktorymi jestem sama, ale nie potrafie tak poprostu podejść do kogoś i wyrzucić to z siebie. Ludzie otwarci mają lżej.

Velvet, kochana! Rozumiem Cię, bo też całe lata nie potrafiłam mówić o tym, co mnie boli. Kiedy 2 miesiące temu zawalił mi się świat, miałam do wyboru: zamknąć się w sobie i skisnąć we własnym sosie, albo rozmawiać z ludźmi, którym ufam. wybrałam- na szczęście- tę drugą opcję. Wiem, że są tu obcy ludzie, ale pomyśl, że są też tego zalety. Poza tym- obcy człowiek potrafi spojrzeć na pewne sprawy z dystansu i dostrzec to, czego nie widzą bliscy. Jeśli jednak zdecydowanie nie potrafisz mówić- to pisz! Cokolwiek- pamiętnik, listy, byle tylko nie zasklepiać się w sobie, nie zapamiętać się we własnym bólu. Taka jest natura życia: wzajemnie przeplata się w nim cierpienie i radość, a my możemy tylko wypracować sobie metody radzenia z tym dualizmem. Ściskam Cię serdecznie :heartpump:

[edytowane 2/10/2008 przez rubia]

Wczoraj się wkurzyłam nie chciałam w nocy pisać postu więc piszę teraz bo to nadal we mnie siedzi. Zadzwonił do mnie późnym wieczorem taki znajomy z naszej klasy jeszcze ze szkoły podstawowej,z którym nie rozmawiałam ponad 40 lat.Na początku było fajnie różne wspomnienia z dziecinstwa,ze szkoły ,o sobie itd..aż nie wyszło,że ja jestem wegetarianką,oczywiście nie obyło się bez standardowego pytania a "co ty jesz",które działa na mnie jak czerwona płachta na byka ale się jakoś powstrzymałam i coś odpowiedziałam ale on drążył dalej więc odpowiedziałam,że nie jem tylko trupów ale ten człowiek nic nie zrozumiał.Ostatnie zdanie zdenerwowało mnie totalnie-cytuję:[to dziwne... ,nie jesz mięsa a tak ładnie wyglądasz?] a żeby jeszcze bardziej mógł się dziwić to mu powiedziałam,że od lat nie byłam u lekarza,bo nie było takiej potrzeby,no...i dopięłam swego,bo jego zdziwienie przeszło apogeum.a mnie się od razu zachciało spać,bo jakoś musiałam skończyć tę rozmowę,bo już byłam dobrze podkręcona i mogła bym go obrazić. Zapowiedział,że dzisiaj też zadzwoni ale ja na szczęście będę w pracy i postaram się nie słyszeć telefonu :rotfl: :rotfl:

Dziękuje Wam za miłe słowa. Czasami czuje się jak zamknięta kula. Otworzyć się na ludzi jest niezmiernie trudno.

Więc... zmarła osoba, którą kochałem. To był rak, a ona miała 27 lat... :((

Można powiedzieć, że byliśmy ze sobą... Wiem, że różnica wieku duża, ale kochaliśmy się; miłość jest ślepa. Miała na imię Anna.

Ensifer

Ciężko jest doradzać czy pocieszać w takiej sytuacji,bo wypada to blado i bez sensu 🙁
Życzę Ci tylko dużo wytrwałości i samozaparcia (żeby nie tracić chęci do życia). I ludzi wokół (nie chodzi mi o internet),którzy dadzą Ci realne wsparcie.

Eh, o tym związku z osób z reala wie tylko moja mama... Cierpie więc w samotności.

Jeśli jej ufasz,to pozwól sobie na wsparcie z jej strony. Obecność drugiego człowieka może nie rozwiązuje problemów,ale daje nam chwilę dystansu. Poza tym duszenie w sobie żalu (czy wszelkich form depresyjnych) wychodzi zdrowiu na minus.

Coś raz na jakiś czas powinno nam przypominać o rzeczywistości.

"Zachować szczególną ostrożność stosując XXXX u dzieci i młodzieży do 18 roku życia - z uwagi na możliwość uszkodzenia chrząstek stawowych u osobników rosnących, stwierdzone w czasie badań na zwierzętach."

Minął rok odkąd odeszła moja psinka. Pamiętam, jakby to było wczoraj.

Ostatnio postrzegam siebie jako samotną skałę wystającą z morza, której mogą chwytać się tonący wokół, lecz sama nie może im pomóc.

Ensifer, kiedy tylko możesz płacz. Płacz pozwala na odreagowanie co nieco.

Ensifer, naprawdę bardzo mi przykro! 🙁 Pozdrawiam Cię serdecznie

A u mnie zmiana planów- nie mogę wyjechać 31. października, bo muszę być wtedy w sądzie- dziś przyszło wezwanie. 😡

A ty wychodzisz co noc
Ja sama
nie śpie
Bo i po co
Samej zimno, ciemno, straszno
Jeść już nie mogę
Bo i po co
Przez gardło nic nie przejdzie
Kiedy nie ma Ciebie obok mnie

Nantosvelta - nie chce płakać, nie moge. Czuje wewnętrzny smutek, ale nie płacze.